Obrak egitura bati jarraitzen dio, zeinetan ondo bereizitako alderdiak elkarren ondoan jartzen diren, diskurtso bat eratuz horrela. Tresnei ematen zaien tratamenduak eta altuerak eta intentsitateak azaltzen dituzten trazuek zati oso bereizgarri batzuk zehazten dituzte.

Tresnen elkarrekintzatik sortutako soinuzko elementuekin osatutako katebegi gurutzatuez dago zati bakoitza; elkargune horiek logika bat dute, espaziala zein denborazkoa.

Obra osoan zehar etengabeko metamorfosian diren soinuzko testura berriak eragiten dituzten detonatzaile berriak sortzen doaz: dena aldatu egiten da, denak eboluzionatu egiten du. Finean, testuinguru akustikoak eskaintzen dizkigun ezkutuko zentzuen bilaketa bat da, soinuzko unibertso pertsonal batean bihurtzen dena, unibertso erreala denetik aske dena, nolabait.